واما در باب فداکاری

واما در باب فداکاری

گرچه فداکاران همیشه می گویند که برای دیگری کاری بزرگ انجام داده اند . همیشه در پس پشت همه این حرف ها توهین بزرگی در کار است ....

این منم که این چنین فداکار و بزرگوارم ،  تو هیچ نیستی ومن همه چیز خود را به پای تو ریخته ام ، تو هیچ و من ...، من ...، من ...

هرگز فداکاری نکنیم ، به آن چه در لای درزها و در ته دل و کنه ضمیرمان می گذرد آ گاه باشیم ، همیشه چیزهایی برای خودمان هست ، همیشه چیزهایی را در پشت نقاب ها پنهان داریم که گاهی خودمان هم آن را فراموش کرده و نقاب را باور می کنیم .

اگر می پرسید  این فعل " فداکاری کردن " برای چه صرف شده است ، بدان که برای  نفی فداکاری باید که فداکاران را از مردم عادی و از روزگار عادی جدا کرد و این گونه نمایاند که گویا متعلق به آدم های عجیب و غریبی است که به خود توجه نمی کنند و برای دیگران زندگی می کنند.

هرگز چنین نیست ....

آن چه  فداکاری شناخته می شود چیزی جز عملی از روی اجبار برای آنان که به سطحی بالاتر از آگاهی یا رسالت خود دست یافته اند نیست .

فداکاری همان زندگی است منتهی برای آنان که زندگی شان این است ، کسانی که منتی بر دیگران تحمیل نمی کنند و چون لیوانی که از سر پری سرریز می شود از فرط سرشاری به دیگران فیض می رسانند .

بیایید فداکاری نکنیم و دیگران را رهین خود نسازیم ، بیایید زندگی شایسته خود را داشته باشیم و آن چه برای خود انجام می دهیم با عنوان "فداکاری " قربانی غفلت از خودنکنیم ، بیایید با هم باشیم .

باید خودمان باشیم و برای خودمان