از 40 تا 400

در این 40 روز گذشته مدام مضطربم .

به سختی خوابم می برد ، نمی دانم چرا همه اش خواب می بینم سربازی باتوم به دست دارد مرا می زند و مرا به جای بدی می برند.

فقط می دانم که آزادی اندیشه ندارم ، دلیل تاخیر در بروز رسانی این وبلاگ هم همین است.

البته وقتی خوب فکر می کنم می بینم هیچ وقت آزادی نداشته ام و مرزهای آن روز به روز کوچک تر می شوند ، آزادی برای ما سرزمینی بوده است که هر کس یعی در فتح آن برای خود داشته است و پس از فتح آن برای خود دیگر ساکنان آن را فراموش کرده است.

امروز مرزهای آن به درون ما و ذهن های ما رسیده است ، این یکی را نمی گذارم از من بگیرند

امیدوارم در 400 روز آینده با دگر گونی ای که در خود آگاهی جمعی ما حاصل شده است، وضعیتی متفاوت را تجربه کنیم ، ما می توانیم